کجای جهان رفته ای که زیباتر کنی آنجا را
یاگلخانه ای که عطرمویت دیوانه کند گلهارا
من به امید دستانت مسیر را چشم بسته آمدم
کجای راه دستانم را ول کردی گم کرده ام دنیارا
من تمام لحظه هایی را که باید زندگی
میکردم بتوفکر کردم
من تمام زیباییهای عالم را در چشمان تو شعر کردم
هر شب قیاس روی تو را با ماه کردم
میگفتم تو زیباتر از ماهی اشتباه کردم
آن گل که دادمت پرپرش کردی وخارشد
هر پنجره ای به رویت گشودم بستی و دیوارشد
خیره به تیک تیک ساعت و گذر ایام
هر چه چشم براهت ماندم حسرت دیدار شد
یکی گفت چراعمری بدمستی ازچه حیرانی
گفتم ازباده چشمانش نوشیده ام یک پیک پنهانی
گفت فریباست چشمانش خندیدم
من که به یک نگاه تو همه می های جهان بخشیدم
سرمستی چشمان تو را کیست فراموش کند
نقل حرفای پیر.. میکده را گوش کند
در دلم غوغاست آبروداری میکنم
اشک وخون برپاست آبروداری میکنم
این بی رحمانه ترین قسمت زندگی شد
هوای دیدنت قددنیاست آبرو داری میکنم
صبح تا شب درخیالات شب تاصبح بیدارم
گهی از دل گهی جان گهی از هر دو بیزارم
سرطان بدخیم تومور قدیم سرم دوباره برگرد
برگرد که به هوای دیدارت هر لحظه بیمارم
حالم خوش نیست به خوابم بیا
لحظه ای آرامشم نیست به خوابم بیا
به خوابم بیا تنها بیا
در چشمانم کهنه ابریست که بی شانه هایت نمیبارد
در سینه ام بغض تندیست چنگ از گلویم برنمی‌دارد
بیا چشمانم را ببین پر از تصویر توست
هنوزافکارجنون آلودم اسیروزنجیر توست
پشت خنده هایم غمیست به وسعت مرگ
نفرین برافکار وفادارم که هنوز درگیرتوست
منبعد در هر محفلی راز دل نگویم
به هر نا اهل دلی عشق نگویم
گفته بودم دل را برهر محفلی وارد نشود
گفته بودم درخت را به عشوه های تبر عاشق نشود
بعد تو پشت دستم که نه خود چشمم را داغ میزنم
که دیگر بی اجازه من عاشق نشود
