آنییت لحظه زمانی را رسیدم که شدم محو نگاه ؛چشم تو دیدم
دویدم , رسیدم و دریدم دریغا حبّ کفتار که ندیدم
خسته است گرسنه است وبهینه چونان است و چنین است و رمیده
دیده بودم دفعات که حیوان اهل از بیت خویش هم دریده
که رساند نیازش را خدایش و گشاید ز رحمت در به رویش
نشاند چه شکاران را به بیتش و فروزد فروغان را به رویش
دواندم من به امّییت نگاهی ددان دیدم و سیران چه نگاهی !
دهانش کرده اندر صید بنده عجب سیری که در خوابش بمانی
تا نهان سازم زنگار آبرو هبه کردم نگارم را به عوعو
نشان هاگشت و دیدم که به هرسو از قضا سرکنگبین صفرا فزو
چاره ای کردم و از عقل بعیدم شکار جفتشان یک آن رسیدم
نه افتند دد وحیوان به لابه نه به زاری نه بینم نه بماند نشانی به محیطم
شکاریم بود در وعده روزی دو چندان می شود با هضم تازی
پس روزی نهادم کرده فریاد که ای هیبت بی عقل به چه نازی
تو با نرمک تنان بودی کناری و صد افسوس ز رخ! کفتار نگاری
از این سویت شدند بازان و لاشخور و آن سویت شغالان براری
گرت عقل میبودت تو روزی سر دار میکردی شکارت را چو یوزی
نبوده است تمساحان به برکه کجا دیده است شغالان یا که تازی
و یا ببران و خرسان را به بیشه که بوده همنشین در صرف وعده
بگفتا و بگفتم تا که نا گه برآمد کار دنیا را نه آگه
بنالی در پی چشم نگاری منم در دانه ی وک یا قناری
نباشند سفره ات احشام و ا هلام کجا دانه کند مورم به زاری
که این چرخه که بینی در طبیعت که با تو بوده که بی تو نبودت
کنارند جملگی شاه و گدایان که ما هستیم اینان را به غایت
تو آنان را به سلطانی گمانی که آموختم به تو فر و فغانی
نشان هایی که یابی همه از توست که اینان هم بجویی , هم بیابی
چو گفتم دام بر دیگر گذاری که من سیرم از الطافت ! الهی
بگفتا بی سبب شیرت نکردیم که زود است تو ازین جنگل بنالی
